Chili con carne - wersja ekspresowa

Od kiedy mój synek wyrósł z etapu kaszek i mleka, rozpoczął swoją wielką kulinarną przygodę. A zgadnijcie, od czego się zaczęło?

Tak, tak… od ketchupu! 🍅
Przez dłuższy czas to był jego absolutny numer jeden – ketchup do wszystkiego i w każdej ilości. Na szczęście (dla mnie 😅) w końcu mu się znudził.

Potem mieliśmy cudowny, choć krótki etap, kiedy jadł to, co podałam mu na talerzu. Niestety – ta mama-sielanka trwała bardzo krótko.

I wtedy na scenę wkroczyła jego starsza siostra – jeszcze wtedy studentka – która postanowiła wprowadzić brata w świat „kuchni akademickiej”. 😋 Dzięki niej synek odkrył swoje dwa ulubione dania: chili con carne w wersji studenckiej oraz spaghetti. I tak do dziś mamy w domu kulinarną karuzelę: chili – spaghetti – chili – spaghetti…

Chili con carne ma swoje korzenie w kuchni teksańsko-meksykańskiej, a obecnie często spotyka się je w barach szybkiej obsługi. I choć to jednoznacznie kojarzy mi się z fast foodem (a tego akurat nie lubię), to rozumiem, dlaczego smakuje mojemu synkowi – jest aromatyczne, sycące i po prostu pyszne.

Ja sama wielką fanką chili nie jestem, ale jeśli już je przygotowuję, to tylko w najlepszej, domowej wersji: z porządnym mięsem i wysokiej jakości składnikami.

Nawet jeśli dziecięce menu kręci się wokół tych samych dań, dla mnie ważne jest jedno: najlepsze składniki i zero fast foodów.

Do przygotowania dobrego domowego chili con carne potrzebne będą:

50 dkg mięsa (może być wołowe, wieprzowe, może być mieszane lub tylko z kurczaka)
20 dkg fasoli czerwonej — ugotowanej (lub 1 puszka — w wersji studenckiej)
20 dkg fasoli białej — ugotowanej (lub 1 puszka — w wersji studenckiej)
1 puszka kukurydzy
1 puszka pomidorów krojonych (lub kilka świeżych dojrzałych, jeśli pora roku dopisuje)
1 pudełko przecieru pomidorowego (500 ml) lub jaki lubicie :-) (a może macie własny??? - ja mam!!!)
1 cebula

Przyprawy:

Przyprawy w tej potrawie odgrywają bardzo ważną rolę. Można by rzec – pierwsze skrzypce ;-)

2 ząbki czosnku
łyżeczka sproszkowanego chili lub mała posiekana papryczka (bez białych pestek) lub łyżeczka pasty chili
łyżeczka zmielonego kminu rzymskiego (kumin)
łyżeczka tymianku
łyżeczka kurkumy
łyżeczka papryki wędzonej (nadaje potrawie niesamowity aromat)
łyżeczka oregano
sól, pieprz, do smaku
2-3 łyżki oliwy lub oleju do smażenia

Ci, którzy nie mają czasu, albo nie mają w domu tylu przypraw — mogą sobie kupić w sklepie gotową mieszankę przypraw do chili con carne,

Wiele firm konfekcjonujących zioła ma już taką mieszankę w swojej ofercie.

Kiedyś też taką kupowałam, ale gwarantuję wam, że bez porównania skomponowanie własnego zestawu to gwarancja nie tylko zdrowia, ale i smaku, a przede wszystkim ogromnej satysfakcji :-)

Jak wykonać:

Dzień wcześniej umyć i namoczyć obie fasole oddzielnie.

Następnego dnia ugotować do miękkości. Wystudzić.

Mięso zmielić w maszynce do mielenia mięsa.

Na rozgrzanej patelni (albo w rondlu, jeśli wolicie) ląduje pokrojona w kostkę cebulka i rozgnieciony czosnek.

Chwilkę podsmażamy, aż się zeszklą i pięknie zaczną pachnieć. Wtedy dorzucamy kumin, a jeśli lubicie ostrzejsze klimaty – także świeżą papryczkę chili.

Gdy cebulka z przyprawami lekko się zrumieni, dodajemy mięso mielone.

Podsmażamy je, co jakiś czas mieszając, aż całkowicie zmieni kolor.

Dajcie mu jeszcze dodatkowe 5–10 minut, żeby nabrało smaku i aromatu.

Teraz czas na pomidory – świeże lub z puszki – oraz resztę przypraw.

Całość dusimy, mieszając od czasu do czasu.

Po około 15 minutach wrzucamy ugotowaną fasolę (czerwoną i białą).

Jeśli używacie tej z puszki, koniecznie przepłuczcie ją wcześniej na sicie pod bieżącą wodą.

Do tego dorzucamy kukurydzę, która pięknie ożywi nasze chili żółtymi akcentami, i dodajemy przecier pomidorowy.

Teraz wystarczy już tylko cierpliwości – dusimy całość kolejne 20–30 minut, aż nadmiar płynu odparuje, a smaki dobrze się połączą.

I voilà – aromatyczne, rozgrzewające chili con carne gotowe!

Przyznam się, że najlepiej smakuje na drugi dzień… kiedy wszystkie przyprawy „przechodzą przez siebie”, mięsko staje się mięciutkie i aromatyczne, a cała potrawa jest wilgotna i wszystkie smaki wzajemnie dobrze się przenikają.

Podaję najchętniej z ryżem, ale w moim domu jadło się to danie już i z ziemniakami i pitą.
Na szczęście z ketchupem się jak na razie nie jadło :-)